Da li su to naučnici pronašli prirodnu alternativu za Ozempik?
Ozempik je postao sinonim za brzo mršavljenje i regulaciju šećera u krvi, ali naučnici sada istražuju da li priroda nudi slično rešenje.
Da li Ozempik dobija konkurenciju?
Ozempik, lek koji imitira dejstvo hormona GLP-1, mogao bi dobiti konkurenciju u vidu crevne bakterije.
Novi trag u borbi protiv dijabetesa i zavisnosti od šećera stiže iz – creva.
Istraživači sa kineskog univerziteta Đangnan veruju da su otkrili način da se prirodnim putem reguliše nivo šećera u krvi i smanji žudnja za slatkišima – slično kao što to čini Ozempik i srodni lekovi, piše Science Alert, a prenosi Nova.rs.
Ključ ove potencijalne terapije krije se u crevnoj mikrobioti, tačnije u jednoj specifičnoj bakteriji i supstancama koje ona proizvodi tokom varenja. Povećanjem prisustva te bakterije u organizmu miševa obolelih od dijabetesa, naučnici su uspeli da podstaknu lučenje hormona GLP-1, koji prirodno reguliše nivo šećera i osećaj sitosti.
Taj hormon – glukagonu sličan peptid 1 (GLP-1) – već je poznat javnosti kao osnova delovanja lekova poput semaglutida, glavne aktivne supstance Ozempika.
Kod osoba sa dijabetesom tipa 2 funkcija GLP-1 hormona je često oslabljena, što otežava kontrolu šećera u krvi. Zbog toga su GLP-1 analozi, poput Ozempika, postali važno oružje u tretmanu te bolesti. No, sada naučnici traže način da telo podstaknu da samo pojača prirodnu proizvodnju tog hormona.
„Rastući broj istraživanja ukazuje na to da naše prehrambene navike i žudnje potiču iz signala koje šalje crevni sistem – organ ključan za formiranje preferencija u ishrani“, navode autori studije objavljene u januaru.
Ali koji geni, mikroorganizmi i njihove supstance zapravo regulišu želju za šećerom – do sada nije bilo jasno.
Novo istraživanje ističe bakteriju Bacteroides vulgatus kao potencijalno važnog igrača. Naime, kada su miševi genetski onemogućeni da proizvode crevni protein Ffar4, kolonije te bakterije su se znatno smanjile, što je uticalo i na niži nivo hormona FGF21 – koji je, kako se veruje, povezan sa željom za šećerom.
Zanimljivo je da se FGF21 u većim količinama javlja i kod korišćenja GLP-1 lekova, a kod ljudi sa genetskom varijacijom tog hormona češće se beleži izražena sklonost ka slatkišima.
Analiza krvi kod 60 osoba sa dijabetesom i 24 zdrave osobe pokazala je da mutacije Ffar4 gena, koje smanjuju lučenje FGF21, mogu biti povezane sa povećanom željom za šećerom – što bi moglo doprineti razvoju bolesti.
Ključ cele ove zavrzlame, čini se, opet leži u crevima. Kada su naučnici miševima dali metabolit koji proizvodi B. vulgatus, došlo je do povećanog lučenja GLP-1, a zatim i FGF21 hormona – što je rezultiralo boljom regulacijom šećera i smanjenom žudnjom za slatkim.
Iako je ovaj efekat zasad potvrđen samo kod miševa, autori veruju da su na tragu strategije za prevenciju dijabetesa – bez potrebe za lekovima.
